GEMBLOUX 16 december 2018
Onze reis naar Gembloux
De afgelopen dagen hebben de media een winterweekend gepland. Ik neem wat informatie over het weer dat ons wordt verteld voor zondag 16 december. Inderdaad, neerslag over het hele land voor de nacht van zaterdag op zondag! Ik neem contact op met Atlas Car om hun positie te kennen: ze zijn geruststellend, geen zorgen voor hen, de reis wordt goed onderhouden. Hier ben ik gerustgesteld.
Komt onze nacht voor vertrek aan en tijdens deze sta ik rond 4.30 uur op voor een beetje behoefte (lol) en ik weet niet hoe ik mijn nieuwsgierigheid moet verraden, ik moet de blinden opheffen om uit het raam te kijken. Wat was mijn verbazing, een prachtige witte jas bedekte ons kleine dorp Sendrogne. Ik moet je zeggen dat het magisch was, maar al snel wordt de wekker een beetje anders. Moeten we niet met de bus naar Gembloux gaan? En daar realiseer ik me dat je nog steeds enkele voorzorgsmaatregelen moet nemen en vooral niet achterop moet raken. Dus ik besluit om op te staan, te lunchen (eindelijk een kopje koffie ...) en aan het werk te gaan om de auto schoon te maken en te controleren of er onder de 3-4 cm sneeuw geen ijs is. Oef, er is alleen sneeuw. Omdat we nog ongeveer twintig kilometer te gaan hebben, besluiten we met Gisèle een half uur eerder te vertrekken. Klaar en met een beetje voorzorg komen we zonder probleem een half uur van tevoren aan op ons laadpunt van Péville (en zeggen dat ik een half uur terug naar bed had kunnen gaan). We vertrokken om de Roteus in Beyne te laden. Iedereen is aanwezig en zoals gewoonlijk niet één laat, bedankt Roteus. Na de laatste lading in Chênée nemen we de snelweg richting Gembloux. Joseph (zegt Jojo voor de dames) bevestigt mij dat alle touringcars verplicht moeten worden voorzien van winterbanden, maar de wegen zijn volledig vrij en we komen aan op het vaste tijdstip in Gembloux. Een eerste kamer verwelkomt ons in het donker (een lichtstoring die zal duren tot ons vertrek). Na het uitdelen van de kaarten gaat iedereen op zijn 4, 7 of 12 km circuit. Ik negeer de aflevering van kaasbroodjes om 9:00 uur (meer kaas of meer boter ... kijk voor de fout). Wanneer elk gerestaureerd is, om 13:30 uur zoals gepland, haalt de bus ons op om ons naar de site Bois du Cazier te brengen. De steenkoolramp van Marcinelle Bois du Cazier was de belangrijkste mijnramp die op 8 augustus 1956 in België plaatsvond. 262 mijnwerkers kwamen om het leven, waaronder 136 Italianen, 95 Belgen en andere nationaliteiten. Het is dan de oorzaak van een bewustzijn van de toestand van mijnwerkers en veiligheidsnormen in deze industrie. Daar aangekomen ontdekken we met open ogen de prachtige kerstmarkt in de twee grote hallen die deel uitmaken van de site. Tussen de gekmakende geuren van glühwein, suikerwafels, worstjes, hammen van alle soorten en ik vertel je niet alle mogelijke proeverijen, we weten niet meer waar we ons op moeten richten. De verschillende ambachtslieden die zulke mooie dingen maken en als we ons laten gaan, zouden de bunkers van de bus te klein zijn geweest om weg te nemen wat werd gepresenteerd. Nu is het tijd voor de terugkeer. We worden om 18.15 uur verwacht in restaurant Belmonte 2 voor onze laatste maaltijd van het jaar samen. Met op maat gemaakte timing zet de bus ons op een steenworp afstand van de ingang van het restaurant. Zoals gewoonlijk verwelkomt de baas ons en installeert ons aan de voor ons gereserveerde tafels. Een kwaliteitsmenu en service was ons geserveerd, altijd met een glimlach en attent op ieders behoeften. Het is nu tijd om te vertrekken en terug te keren naar onze huizen. We hebben al een afspraak voor volgend jaar.
Ik denk dat ieder van ons een geweldige dag had op verschillende tijdstippen van de dag.
Bedankt Roteus voor je goede humor en je stiptheid, we kijken er volgend jaar al weer naar uit.
Patrick
